اعوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ

«‌وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَكِنْ لَا يَعْلَمُونَ‌»

- و هنگامی كه به آنها گفته شود همانند ساير) مردم ايمان بياوريد می‏گويند: آيا همچون سفيهان ايمان بياوريم‌؟! بدانيد اينها همان سفيهانند ولی نمی‏دانند.

«وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَى شَيَاطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ»

- و هنگامی كه افراد با ايمان را ملاقات می‏كنند می‏گويند: ما ايمان آورده‏‌ايم، ولی هنگامی كه با شياطين خود خلوت می‏كنند مي‏گويند: ما با شمائيم، در واقع ما (آنها) را مسخره می‏كنيم.

«اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ»

- خداوند آنها را استهزاء می‏كند، و آنها را در طغيانشان نگه می‏دارد تا سرگردان شوند.

«أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ» (البقره، 13 تا 17)

- آنها كسانی هستند كه هدايت را با گمراهی معاوضه كرده‏‌اند و (اين) تجارت برای آنها سودی نداده، و هدايت نيافته‌اند.

***

در هر موضوع، موضع و امری، عده‌ای موافق و عده‌ای مخالف وجود دارند که هر کدام برای انکار، تکذیب، نقد و مخالفت خود، دلایل و توجیهاتی دارند که ممکن است به حق و درست باشند و ممکن است به ناحق و نادرست باشند.

حتی خالقیت، اولوهیت و ربوبیت الهی، ارسال رسولان، نزول وحی، حقانیت ولایت و امامت اهل عصمت علیهم السلام و ... نیز منکران، مکذبان و مخالفانی دارد که دلایلی هر چند نادرست اقامه می‌کنند؛ اما، مسخره کردن «استهزاء»، با انکار، تکذیب و مخالفت متفاوت است.

مسخره کردن «استهزاء»، به گفتار یا عملی برای تحقیر گفته می‌شود؛ سخن یا کاری که از تکبر، جهل، بداخلاقی و ضعف در رویارویی نشأت می‌گیرد و هدفی جز کوچک و حتی خنده‌دار نشان دادن موضوع ندارد؛ حال خواه [العیاذ بالله]، خداوند سبحان، رسولان، اولیاء الله و معارف را مسخره کنند، یا اشخاص، ظاهر و رفتارهایشان را مسخره کنند که به آن «ترور شخصیت» نیز گفته می‌شود.

به عنوان مثال: چون نمی‌تواند دانش، ایمان، تقوا، اخلاق و عملکرد کسی را نقد کند؛ او را مسخره می‌کند و می‌گوید: «قدش کوتاه است - شکمش بزرگ است - لهجه دارد - لباسش کهنه است و ...» و اینها را نیز با لحنی می‌گوید که دیگران بخندند!

●- این تمسخر، ریشه‌های دیرینه‌ای دارد، چنان که در قرآن کریم تصریح شده که فرعون در مسخره کردن حضرت موسی علیه السلام و دعوتش با آن معجزاتی که نشان داد کم آورد و در تمسخر ایشان گفت: «او با لباسی پشمینه و یک عصا آمده است و ادعا می‌کند؛ در حالی که من لباس‌های فاخر، ملک و املاک و جواهرات و لشکریان دارم!»

●- زشتی مسخره کردن «استهزاء»، فقط در تمسخر خدا، پیامبر و دین نیست؛ بلکه همه جا سخیف و زشت می‌باشد! گاه اقوامی یکدیگر را مسخره می‌کنند؛ مانند مسخره کردن ترک، رشتی، لُر و ...، که البته ریشه‌های سیاسی در ایجاد تفرقه دارد. گاه افرادی، یکدیگر را مسخره می‌کنند که از تکبر، جهالت، بی‌ادبی، بی‌منطقی و احساس ضعف در رویایی یا رقابت و حسد می‌باشد؛ لذا به بندگان مؤمنش که در پی کسب اخلاق الهی و رضایت او هستند فرمود: «اساساً کسی یا چیزی را مسخره نکنید»، به ویژه بانوانی که فرهنگ منحط و رفتار زشت تمسخر، در میان آنها بیشتر رواج دارد:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ يَكُونُوا خَيْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ يَكُنَّ خَيْرًا مِنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَمَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ» (الحجرات، 11)

- ای اهل ایمان! نباید گروهی گروه دیگر را مسخره کنند، شاید مسخره شده‌ها از مسخره کنندگان بهتر باشند، ونباید زنانی زنان دیگر را [مسخره کنند] شاید مسخره شده‌ها از مسخره کنندگان بهتر باشند، و از یکدیگر عیب جویی نکنید و با لقب‌های زشت و ناپسند یکدیگر را صدا نزنید؛ بد نشانه و علامتی است اینکه انسانی را پس از ایمان آوردنش به لقب زشت علامت گذاری کنند. و کسانی که [از این امور ناهنجار و زشت] توبه نکنند، خود ستمکارند.

نکته

به مواضع، سخنان و نوشتارهای افراد جاهل، ضد دین، ضد انقلاب و ضد مردم، در برخوردها، محافل یا فضای مجازی دقت کنید! شاید فقط یک در هزار یا کمتر نقدی داشته باشند، مابقی فقط اهانت، تحقیر و مسخره می‌کنند! اسلام را مسخره می‌کنند! -دین و دینداری را مسخره می‌کنند - استقلال و رشد کشور را مسخره می‌کنند! - امنیت عمومی را مسخره می‌کنند! - عُلما و دانشمندان را مسخره می‌کنند - هر کار خیر و خیّرین را مسخره می‌کنند - افراد مؤمن و متقی را مسخره می‌کنند! - دختران و بانوان محجبه و با عفت و حیا را مسخره می‌کنند - نماز، زیارت، مجالس مذهبی و ... را مسخره می‌کنند!

*- غربی‌های مدعی تمدن، فرهنگ، آزادی، لیبرال دموکراسی، حقوق بشر و ...؛ بیشتر از دیگران مبتلا به این رذالت می‌باشند، نه تنها با آتش زدن قرآن مجید و کاریکاتور و ...، مقدسات را مسخره می‌کنند، بلکه دائماً جناح‌های مقابل و رقیب و حتی یکدیگر را مسخره می‌کنند!

جمهوریخواهان می‌گویند: «دموکرات‌ها مثل خر هستند و هیچ نمی‌فهمند!» و دموکرات‌ها می‌گویند: «جمهوریخواهان، مثل فیل هستند و همه چیز را زیر پای خود لِه می‌کنند و شعورش را ندارند» لذا لوگوی یکی فیل شد و دیگر خَر!

●●- اخلاق [یا همان مواضع نظری و عملی] مؤمن چنین است که اگر انکار، تکذیب، نقد، اعتراض یا مخالفتی داشته باشد، در صورت لزوم بیان می‌نماید، دلایلش را مطرح می‌کند و به سخن طرف مقابل گوش می‌دهد و اگر نپذیرفت، بسیار با اخلاق، منطق و تبیین، رد می‌کند؛ حتی ممکن است که مخالفت به ضدیت و جنگ کشانده شود، با صلابت و تمام قدرت و قوّت می‌جنگد - ممکن است وارد میدان جنگ نرم، جنگ تبلیغاتی، جنگ روانی و جنگ شناختی شود، با جدّیت، قاطعیت، بصیرت و استقامت می‌جنگد، اما هرگز «مسخره» نمی‌کند.

ممکن است تبیین کند که این رئیس جمهور شما که آن را رئیس ابر قدرت جهان می‌دانید، آلزایمر دارد، مسیرش را گم می‌کند، نام کشورهای را اشتباه می‌گوید، روی هوا با هیچ کس دست می‌دهد و ...؛ یا تبیین کند و متذکر گردد که این رئیس جمهور یا وزیر و وکیل شما، خودش بد مست، همجنس‌باز و جنایتکار می‌باشد و ...؛ اما اینها را از باب «تمسخر» نمی‌گوید، بلکه واقعیات را جهت روشنگری (تبیین) بیان می‌دارد.

بنابراین، بسیار دقت و توجه داشته باشیم که هرگز «مسخره» نکنیم که خداوند متعال مسخره کنندگان را دوست ندارد؛ آنها را هدایت نمی‌کند و در دنیا و آخرت، به کمال و فلاح نمی‌رساند.

 

الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم؛

وَ الحَمدُ لله ربِّ العالَمین؛

والسّلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

 

 

کلمات کلیدی:  اخلاق   سوره بقره